පිට කවරේ

 

කණ විදලා කොණ්ඩෙ පාට කරපු ඇවිදින ගිනි අව්වේ.

හිල් බාටා ගල් තැලුම් මතුවුණු තාරවලින් වැහුවේ.

පන්සීය පනස් ජාතකයම උන්ටයි බණ කිවුවේ.

පොලොවටත් වැඩිය බර උන්මයි මිනියට කර ගැහුවේ.

 

 

පිටුව පෙරලුවට සීතා පොත දන්නවා රාමා.

නටුව දන්නේ මල් වෙනුවෙන් දරාගත්ත සීමා.

ටැටුව දැකලා චරිතෙ ලියන ගොඩක් උන්ට කෝමා.

 

මේ පපුව ඇතුලේ චේගුවේරා ඕෂෝ දලෙයි ලාමා.//

 

සඳ මතින් ඇවිද ගිය වි⁣ටෙකදී ඉඳුවර නෙතු අතරේ.

කොඩි වැලේ ඉඳන් වල වෙනකම් තනියට හිටි මිතුරේ.

වැලි නොවේ හැමදාම පාවුණේ පොරි ටිකමයි වතුරේ.

මලගමක බණ කතා උන් ගැන කියැවුණේ මොන සුතුරේ.

 

දඬු මොණර පිටින් ඉඟිලිලා යන යකඩ හීන මළුවේ.

මල් පිපෙන වාර බෝමැයි සිත් කැනබි සුවඳ ගැලුවේ.

උන් හිතට අපේ ඈත ඉඳන් මිතුරු සිනා හෙලුවේ.

 

අපි පොතට කලින් හැමදාමත් පිට කවරෙම බැලුවේ.///